Dit is bepaald geen sinecure

Als journalist verklap je nooit je bronnen, toch doe ik het dit keer wel. Leon was mijn bron van inspiratie tijdens de eerste jaren van mijn journalistieke loopbaan in Almere.

Twintig jaar geleden, het moet september zijn geweest, stapte ik een bedompt hok vol sigarettenrook aan de Edestraat in. Daar zat Leon iedere vrijdagavond te monteren bij de lokale omroep. Een Javaanse Jongen in rijstevloei plakkend aan zijn lip, die na drie trekjes op een metalen asbak werd neergelegd en daar doofde. Waarna Leon het na verloop van tijd weer uitpeuterde en aanstak, naar mate het peukje korter werd liep de grijze snor meer kans om geflambeerd te worden.

Als kersverse Almeerder was hij mijn inburgeraar in politiek Almere. Iedere vrijdagavond met meerdere flessen JP Chenet, die met die scheve hals en erg goedkoop, werd er een journaal gemaakt. Tot diep in de nacht werd er ‘geprakt’ en werden de teksten van Leon voorzien van beelden. Subtiele woordgrappen waren in zijn teksten verwerkt. Leon lachte dan op zijn kenmerkende manier en keek je vragend aan. Of je het begreep? “Laat maar”, zei Leon als je om uitleg vroeg. “Dan is het niet meer grappig”, zei hij licht teleurgesteld over zo’n gebrek aan humor.

Hij was trots op zijn werk. Zijn speurwerk in de Almere gate waarbij wethouders sneuvelden over snoepreisjes (PvdA) en seksuele intimidatie (AP). De burgemeester (PvdA) vertrok om een stomerij-bonnetje en het VARA programma Zembla zijn beelden gebruikte in een uitzending. Een schare van trouwe vrijwilligers had hij om zich heen verzameld. Zoals Hans Schiffers waar hij altijd contact mee heeft gehouden. Ook Cees de Lange, Frans van den Bos,Theo Faber, Rob Fassaert, Robert van der Keur, Frank Roos, Henk Traarbach en vele anderen, wist hij altijd te verleiden tot inzet en een vrijwillige bijdrage aan zijn journaal. Niet onder zijn eigen naam overigens, maar op de titelrol stond; samenstelling Warempel BV. Op zijn rouwkaart prijk zijn niet bestaande BV toevallig, of niet, ook als maker van de teksten.

Op een dag moest ik een tekst inspreken met daarin de zinsnede; ‘’dat is bepaald geen sinecure”. Geen idee wat hij bedoelde een volkomen onbekende uitdrukking voor mij. Sindsdien is die uitdrukking een gevleugelde uitspraak tussen ons twee geworden. Bij mijn transfer van de lokalo’s naar de regionella’s, wederom een Kokhuis grap en hetgeen wederom geen sinecure was, heb ik jaren lang wat aan de bron gehad. En nu worden mensen die dit lezen op de PvdA website vast nerveus, Was hij dan het lek, zal Rob Beuse zich afvragen? Zorgde hij voor mijn primeurs, denkt Tjeerd Herrema? Was hij de bron, denkt Adri Duivesteijn? Het zou toch niet, vraagt Alphons Muurlink zich af? En wat te denken Johanna Haanstra? Ik zwijg als het graf en hij neemt het ermee in. Of zal Ad Hoc, zijn eigen gekozen bijnaam, het leuk vinden om er één te onthullen? Ik weet het niet en kan het niet meer checken bij Leon. Daarmee is zijn dood bepaald geen sinecure.

Marco Penninkhof
Eindredacteur Omroep Flevoland