Monique Monen

Ik ben geboren in Veldhoven en opgegroeid in Eindhoven en Stadskanaal als enig meisje tussen twee broers. Mijn moeder was Belgische, mijn vader een echte Brabander. In die tijd konden arbeiderskinderen niet “doorleren”, waardoor mijn ouders elkaar al in hun tienertijd op het werk bij Philips leerden kennen. Zij trouwden jong en woonden bij familie in. Woningnood was er toen ook al. Gedurende 7 jaar volgde mij vader naast zijn 48-urige werkweek de avond-HTS, ook toen mijn oudste broer al geboren was. We hadden het niet breed, maar in de loop der jaren werd het steeds beter. Wij groeiden op en een gezellig gezin, waarin veel aandacht was voor muziek, de maatschappij en techniek. Aan tafel praatten wij veel over wereldgebeurtenissen en politiek, waarbij wij ons als kinderen serieus genomen voelden in de discussies. Mijn ouders hebben hun hele leven PvdA gestemd.

Na een aantal jaren Geschiedenis en Spaans te hebben gestudeerd, ging ik werken als geluidstechnicus bij de NOS, later NOB. Naast mijn werk volgde ik een lerarenopleiding Biologie. Scriptiefaalangst hielp niet, dus ik heb indertijd deze studies niet helemaal afgemaakt. Bij het NOB groeide ik door naar allround (Beeld- geluid- licht)technicus bij het Journaal en later tot Teamleider Opleidingen op de IT-afdeling. Uiteindelijk kostte de zoveelste reorganisatie en verkoop van het bedrijf mij mijn baan.

Ondertussen verhuisde ik naar Almere en werd ik de trotse moeder van een geweldig meisje uit China.

Al die jaren was ik actief in de medezeggenschap. Leerlingenraad, Instituuts- en Faculteitsraad, Ondernemingsraad Studentenraad en opleidingscommissie Psychologie Open Universiteit, waar ik nu met de master Levenslooppsychologie bezig ben en in de medezeggenschapsraden op de scholen van mijn dochter.

Ik kan slecht tegen onrecht en vind dat de maatschappij te veel gericht is geraakt op geld en productie. De term ‘BV-Nederland’ is mij een gruwel. Een land is geen bedrijf, maar een gemeenschap van mensen. Een zorgzame samenleving is beter dan een intern concurrerende. In 2022 stelde ik mij verkiesbaar voor de gemeenteraad om bij te dragen aan een mooiere samenleving. Om mee te denken over wat wij als gemeente kunnen doen om iedereen weer mee te laten tellen. Vertrouwen moet voor wantrouwen gaan en alle mensen verdienen kansen. Ooit leek het erop dat de tijd van mijn ouders, waarin alleen de bemiddelde burger kon gaan studeren, voorbij was, maar helaas is die tijd voor een deel weer terug. Leerlingen en studenten van 18 jaar en ouder moeten zelf betalen voor hun studie, ziektekosten, etc. Hebben zij geen rijke ouders, dan zullen zij daarbij moeten werken. Met de druk van prestatiebeurzen daarbij, maakt dat het leven stressvol en niet iedereen durft er meer aan te beginnen. Als eerstegeneratiestudent weet ik dat het een verschil maakt in welke omgeving je opgroeit, of je ouders de taal van de wetenschap spreken, je je met gemak of enigszins onzeker door je nieuwe omgeving beweegt. Kansengelijkheid is niet alleen maar een geldkwestie. Gewoontes, taal, hoe je beweegt, de mate waarin je algemene ontwikkeling, kunst en cultuur hebt meegekregen, of je bedreigd wordt in je bestaan, het speelt allemaal een rol.

Er is genoeg genoeg te verbeteren. Het Rijk geeft de gemeente steeds meer taken, maar bezuinigt op het benodigde geld om die taken uit te voeren, met alle gevolgen van dien. Tekorten in GGZ en Jeugdzorg. Jongeren en mensen die scheiden komen niet aan een woning. Ouderen, ondanks tekorten, niet aan werk. Mensen mijden zorg omdat het eigen risico te hoog is en de tandarts niet wordt vergoed. Moeten naar de voedselbank om een warme maaltijd op tafel te kunnen zetten. In zorg en onderwijs is de regeldruk zo groot geworden dat er een tekort aan leraren, huisartsen en verzorgenden is ontstaan. Mensen die een veilig heenkomen zoeken worden met argwaan bekeken. Dit alles moet anders. We moeten anders naar elkaar leren kijken en meer omzien naar elkaar.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen in basis hetzelfde willen: bestaanszekerheid, een fijne plek om te wonen en je veilig te voelen, gezondheid, voldoende eten, je vrij kunnen ontwikkelen, keuzevrijheid hebben en erbij horen. Hopelijk kan ik hier via de gemeenteraad enigszins aan bijdragen.