Ik heb een vreemde jeugd in Amsterdam gehad.
Op 15-jarige leeftijd is mijn moeder zwanger geraakt na een relatie met haar werkgever in een bakkerij. Na mijn geboorte heb ik de eerste 8 jaar van mijn leven bij mijn grootouders gewoond samen met mijn moeder. Op 8-jarige leeftijd is zij getrouwd met Jan de Jonge (en daar heb ik nu ook mijn huidige achternaam van gekregen).
Vlak na mijn 10e verjaardag is mijn moeder overleden na een verkeersongeluk in de Spaardammerbuurt en ik ben kort daarna weer terug verhuisd naar mijn grootouders. Zij hadden het niet makkelijk – de combinatie van het verdriet om mijn moeder, een matige gezondheid en het leven van een WAO-uitkering is lastig. Toch kijk ik met plezier terug op een “normale” jeugd.
Mijn opa was een fanatieke PvdA’er en de combinatie VARA/FNV/Volkskrant zit vanaf die tijd tussen mijn oren. Ik heb talloze verjaardagen meegemaakt waar het onderwerp politiek letterlijk op tafel kwam. En dan blijft er toch iets hangen.
Op mijn 19e ben ik naar Almere verhuisd met mijn ouders omdat mijn vriendinnetje (later de vrouw waarmee ik ben getrouwd) in Almere woonde. Dit was het eerste huis in het leven van mijn grootouders met een tuintje!
Nadat ik het druk kreeg met huisje-boompje-beestje, begon de politiek ook bij mij te kriebelen en in 2017 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mij aangemeld bij de fractie. PvdA lid was ik al vanaf 2002. En voordat je het weet ben je raadslid.
Ik hoor bij de PvdA omdat ik de sterke overtuiging heb, dat niet iedereen dezelfde kansen krijgt. Het is niet eerlijk verdeeld en als het je tegenzit, heb je een extra steuntje nodig. Het is normaal dat je deelt als je iets over hebt en helpt wanneer het kan. Bij de PvdA vind ik dit het meeste terug.
De kwetsbare mensen om je heen verdienen de steun om het beter te krijgen. En daar wil mij ook op richten in de komende raadsperiode in Almere.